Przybycie Rin

W końcu przyjechała, było wcześnie rano. Wysiadła z pociągu i poszła w stronę szkoły. szła, szła, i szła. Rozmyślała o tym jak zareaguję Len gdy ją zobaczy i czy znajdzie nowych przyjaciół. Nagle się ocknęła, rozejrzała w okół, wszędzie dookoła niej były drzewa.
-O nie!! gdzie ja jestem! Krzyknęła.
Spanikowana zaczęła błąkać się po lesie. Troszkę się rozjaśniało.
Po jakimś czasie chodzenia i rozglądania się zobaczyła młodego mężczyznę z długimi fioletowymi włosami w szkolnym mundurku. Kamień spadł jej z serca. podbiegła i nieśmiało powiedziała.
-Przepraszam! jestem nową uczennicą, szukam Akademika.

-Hmm..?- Zdziwiony obrócił się twarzą do niej.
Ujrzał młodą dziewczynę w blond krótkich włosach z białą kokardą na głowie.
-Trochę to dziwne, że zaszłaś aż do lasu. Przecież tak pięknej i delikatnej kobiecie mogłoby się coś stać. Pomogę ci tam dojść tylko powiedz mi swe imię?- Wyciągnął rękę w jej stronę i spojrzał głęboko w oczy.
-Ta sytuacja przypomina mi o bardzo pięknym wierszu.
Co dzień w tym samym miejscu
spotykają się zakochani.
On i ona są wierni jednemu sercu,
którego nikt nigdy nie zrani.
On obejmuje ją spokojnie
wpatrując się w jej powieki.
Ona obrzuca go spokojnie, hojna.
On chciałby żeby to trwało wieki.- Posłał miły uśmiech w jej stronę.

Zarumieniona i onieśmielona spojrzała w dół.
-Rz-Rz-Rzeczywiście piękny. M-M-Moje imię to Rin, Kagamine Rin. Zgubiłam się, p-proszę o zaprowadzenie mnie do akademiku! Powiedziała stanowczo, lecz niepewnie patrząc na twarz mężczyzny, po chwili zarumieniła się jeszcze bardziej.

Było dobrze puki nie usłyszał jej nazwiska. W jednej chwili przypomniał sobie o wszystkich groźbach Lena. Jednak, to nie zniechęciło go do dalszej rozmowy, raczej zaciekawiło.
-Miło mi cię poznać, panienko Rin. Z wielką przyjemnością zaprowadzę cię na miejsce. Czy chciałaby panienka podać mi rękę, żebym mógł pomóc przejść przez gałęzie i krzewy?-
Nie dał jej jednak wyboru, ponieważ sam chwycił ją za rękę.
-Mam nadzieję, że nie jestem natarczywy?- zapytał niewinnie.

Dziewczyna pokiwała tylko głową i ruszyli. Była onieśmielona i niepewna, zerkała tylko co jakiś czas na niego myśląc jaki jest. Wygląda na romantyka, ale czy naprawdę szanuję kobiety czy tylko je oczarowuje bawiąc się w ten sposób ich uczuciami. Wygląda też na pewnego siebie choć wydaję się trochę skryty, a jego twarz która niedawno miło się do niej uśmiechała, teraz była nad wyraz poważna. Czym więcej o nim myślała, tym bardziej ciekawiła ją jego postać. Nagle pomyślała, że jej milczenie może wydawać się nie miłe wobec nowo zapoznanej osoby, więc spróbowała wykrztusić z siebie parę słów.
-Do jakiej klasy chodzisz?

-Jestem przewodniczącym klasy C.- Odpowiedział stanowczo.
Jak na razie uważał na swoje każde słowo, ton głosu oraz gesty, żeby tylko nie odstraszyć i zniechęcić dziewczyny do siebie. Raczej musi bardziej ją poznać, aby wykonać kolejny ruch.
-A już wiesz do jakiej klasy pójdziesz?- zerknął na nią kątem oka, a na jego twarzy ukazał się lekki uśmiech.

-Do C! powiedziała wesoło
-Czyli będziemy chodzić do tej samej klasy. I do tego jesteś przewodniczącym, Pewnie cieszysz sporym autorytetem wśród innych uczniów. Uśmiechnęła się szeroko. Po czym dodała:
-Właśnie! Klasa C to klasa plastyczna! Lubisz malować?
W końcu lody przełamane pomyślała, a tak się bała cokolwiek powiedzieć, teraz rozmawia z nim swobodnie.

Zauważył, że dziewczyna się bardziej otworzyła. Pewnie ma artystyczną duszę i jeszcze idzie do jego klasy, to wielki plus! szkoda, że minusem jest w tym przypadku Len. Będą przeważnie przesiadywać razem, a to oznacza ciągły nadzór kurdupla. Zirytował się, ale nie dał tego poznać po sobie.
-Czy ja wiem.. Raczej interesuję się bardziej sztukami walki niż plastyką. Talent plastyczny, to taki dodatek odziedziczony po matce.- Specjalnie zmienił wyraz twarzy na bardziej czuły. Chciał w ten sposób ukazać swoją większą więź z rodziną, której tak na prawdę nie było.
-A czym ty się interesujesz?-

-Muzyką, tańcem...i oczywiście rysunkiem, ale kiedyś bardzo chciałam się nauczyć sztuk walki to trochę dziwne prawda? Docierali już na miejsce, a ona nawet nie zwróciła na to uwagi.