Przyjazny las otaczający Akademik.

Gdy wyszła z pokoju Gakupa i Lena nie skierowała się do swojego pokoju. Po prostu poszła do lasu i szwendała się sama kilka godzin. Zaczął zapadac zmierzch a ona nadal nie zdawała sobie sprawy że powinna iśc do pokoju. Miała przy sobie telefon. Sprawdziła godzine. Było już po ciszy nocnej. Zaraz, zaraz. Przecierz przed chwilą dopiero się ściemniło! Nie mogła aż tak długo jeszcze krążyc? Zaczeła się bac. Usłyszałą wycie wilków. Przestraszyła się niemiłosiernie. Oh...jaka byłam głupia! Mogłam iśc od razu do pokoju a nie szwendac się po lesie! Teraz panicznie się boje! Jak mogłam zapomniec o swoim lęku przed ciemnością???? Biegła przez las szukając Akademika. Nie znalazła go. Weszła na malutką polane, którą oświetlał księżyc. Bała się, ale głód i zmęczenie wygrało. Zemdlała na polanie.

Przebudziła się. Była obolała i głodna. Przetarła oczy. Pierwsze co poczuła to czyjś oddech. Szary wilk sapał nad nią! Pisneła przeraźliwie na całe gardło. Gdy rozejrzała się po polanie zobaczyła więcej wilków! Gakupo prosze przyjdz! Boje się!

Zaczeła się cofac szybko. Nie chciała by wilk ją ugryz! Mógł miec wścieklizne. Cofając się natkneła się na swój padnięty telefon. Nie pomyślała by go na chwile włączyc tylko rzuciła w wilka nim. Wilk się zesłościł i ukąsił ją w noge- GAKUPO! TY GNIDO. LEN!!!! - rozpłakała się. Znalazła patyk i odciągneła nim wilka. Zaczeła biec kuśtykając. Zaczeło świtac.

Gakupo i Len odłączyli się od nauczycieli. Po chwili usłyszeli wołanie Miku. Gakupo szybko ruszył w jej stronę i przykucnął na górce.
-wilk eurazjatycki..Len podaj mi kołczan- sięgnął ręką w jego stronę nie spuszczając bestii z oka.

Była wykończona, głodna , wszystko ją bolało. Z nogi niemiłosiernie sączyła się krew. Nagle zobaczyła Gakupo i Lena. Po prostu myślała że to iluzja, ale byli tam naprawde. Jednak nie mogła już wytrzymac. Runeła na ziemie jak skała.

Podał mu kołczan i przyglądał się jak ze skupieniem przygotowywuje się do strzału.

Naprężył strzałę na cięciwie i przymknął jedno oko.
-Wilku proszę cię żebyś się nie ruszał przez chwilę-

I strzelił dokładnie przed łapami zwierzęcia. Wilk zdezorientowany nagłym atakiem, uciekł w głąb drzew i krzewów.
-Na szczęście go nie trafiłem. Szkoda, by było, gdyby przez głupotę jednej osoby miał umrzeć- powiedział do siebie i przewiesił łuk na swoim ramieniu.
-A teraz idę zamordować pewną osobę- posłał miły uśmiech w stronę Lena i zszedł z górki.

Szybko podbiegł do niego.- Jak myślisz, co jej strzeliło do głowy, żeby pałętać się o tej godzinie po lesie? - kątem oka widział już leżącą Miku.

-Za kobietą nie nadążysz. Tak samo nie wiem dlaczego ty chciałeś wyjść o tej porze. Zgadaliście się czy jak?- Wziął nieprzytomną Miku na ręce i szedł w stronę akademika.

- Ja, ja.. miałem inny powód.- mówiąc to obrócił twarz w drugą stronę.

-Powiesz mi w pokoju? bo mnie ciekawość zżera- starał się jakoś zagadać.

- To nic ciekawego, nie ma co opowiadać...- zaczerwienił się.

-I tak wyduszę od ciebie te informacje nawet siłą- puścił mu oczko i zaśmiał się pod nosem.

- A.. a idź. Lepiej patrz pod nogi.- spuścił głowę i szedł dalej.

Przejście z sali do lasu zajęło mu niecałe 10 minut. Wszedł głębiej w las, pomiędzy koronami drzew lekko jawiły się gwiazdy i księżyc dając niemrawe światło. Jego złość nie wiadomo czym wywołana, nie przeszła po wyżyciu się na worku, więc zostało mu wykrzyczenie z siebie całego gniewu. Zaczął krzyczeń na cały głos, dźwięk odbił się echem które słychać było nawet w atrium. - Mam nadzieję, że moje wrzaski nie dotarły do akademików. Haha, jestem żałosny...- uśmiechnął się poirytowany swoją słabością i położył się na trawie. Wpatrywał się w poruszone wiatrem liście drzew.

Zbudzony nieznanym krzykiem stanął na równe nogi. Chwycił swój miecz i wybiegł z atrium. Wahał się nad zabraniem wierzchowca, ale wielkość zwierzęcia wydałaby go. Bezszelestnie pobiegł za dźwiękiem wymijając płynnie wszystkie przeszkody. Przykucnął na chwilę, aby rozpoznać przyczynę hałasu. Niestety, było za ciemno.
-O rany, czyli szybka akcja- wymamrotał pod nosem. Był podekscytowany całą tą sytuacją. Chwycił za rękojeść broni nie tracąc przy tym chytrego spojrzenia pożądającego wrażeń.
Gdy delikatny wiatr się zerwał, on zaatakował przystawiając ostrze 10cm. przed twarzą osobnika.
Był zdziwiony i rozczarowany faktem, że to tylko Len.

Spojrzał na ostrze blisko jego twarzy i na właściciela broni. Westchnął uśmiechając się lekko. Czyli jednak mój krzyk było słychać w atrium, pomyślał z powrotem wpatrując się w korony drzew, niezwracająca uwagi na Gakupo.

-Nie powinieneś kusić losu. Wracaj do akademiku, zanim znowu ktoś cię zaatakuje.- Powiedział oschle i schował swój miecz do pochwy.

- Przepraszam. - spojrzał na niego smutnym wzrokiem i wpatrywał się tępo przed siebie. - Przepraszam za wszystko co ci zrobiłem, ale teraz proszę zostaw mnie samego. - zacisnął dłonie za głową w pięści, wstał i szedł dalej w las.

-Nie rozumiem cię. Cały czas kulisz ogon i przepraszasz zamiast wziąć się w garść jak prawdziwy mężczyzna. Radziłbym ci iść do Miku. Siedzi sama i pewnie znowu coś sobie zrobi.- odpowiedział i wolnym krokiem zmierzał do atrium. Cholera, znowu, to robię.

- Co ty do cholery, do mnie masz?!- podleciał do Gakupo i uderzył go w twarz.- Patrz na siebie, "jestem taki poważny i dorosły", ale kobietami się bawisz.- jego złość jeszcze bardziej wzrosła. - Czy ty jesteś ślepy? Nie widzisz jak Ona na ciebie patrzy?- spojrzał na niego jeszcze raz i odszedł cholernie zły.- Ona ciebie bardziej potrzebuje.

Przyłożył swoją dłoń do miejsca uderzenia, po czym oddał mu. Len pod wpływem uderzenia zachwiał się.
-Nic o mnie nie wiesz. Mnie obowiązują twardsze zasady, które właśnie łamie.- Uśmiechnął się groźnie, chwycił go za bluzę i zbliżył twarz do jego ucha.
-nie wywołuj wilka z lasu.- wyszeptał i puścił go wolno.

Wyrwał się.- Myślisz że się ciebie boję? Myślisz że chcę tego samego? Wiesz co ci powiem? Nie! To jest moja odpowiedź. Nie tylko ty miałeś w życiu pod górkę, nic o mnie nie wiesz a czepiasz się wszystkiego! Kiedy chcę ci pomóc ty reagujesz jak osa, jesteś zły o wszystko. Wiesz? Jest mi cię żal. Naucz się rozgraniczyć dwa osobne światy, tam skąd przybyłeś jesteś samurajem, ale tu jesteś uczniem i przyjacielem.- patrzał się na niego ze złością a zarazem współczuciem. - Życie jest po to, żeby dawać z siebie jak najwięcej innym ludziom. Nie odsuwać i odtrącać ich od siebie. Prawdopodobnie będzie mi żal, że cię uderzyłem ale zrozum, że chciałem ci pokazać to czego nie widzisz, bądź nie chcesz widzieć.

Uśmiechnął się.
-W końcu się postawiłeś oraz powiedziałeś co myślisz. Niczego nie żałuj, należało mi się kolejne limo. Pewnie i tak zostanę wyrzucony ze szkoły, więc nie mam nic do stracenia. Życzę spokojnego powrotu do akademika.- obrócił się na pięcie i poszedł w stronę atrium.